De eerste 1000 km zitten erop!

Dag 9, zaterdag 13 augustus, rustdag St. Quentin
Met onze blog van hot naar her
Terwijl ik in m’n stalen bedje heerlijk lig uit te slapen, tot een uur of elf (!!), doet Jacques boodschappen bij de supermarkt om daarna voor ‘het vrouwtje’ een vorstelijk ontbijt te gaan bereiden. Als ik beneden kom, gooit Jacques vier eieren in een grote koekenpan. Ik moet lachen als ik hem zo bezig zie in die enorme keuken. Hij heeft de tafel in de eetzaal uitgebreid gedekt, compleet met vruchtensapjes, yoghurt, camembert, paté, fruit, en natuurlijk stokbrood. Dát wordt nog eens een feestelijk lummeldagje! We gaan cocoonen!
En uitgerekend vandaag regent het. Urenlang spelen we als twee lieve kinderen met netbook, smartphone en tomtom. We zijn helemaal in ons element.

Pas tegen drieën, als het droog wordt, raken we uit onze trance. We vinden dat we met onze usb-stick op zak maar eens op zoek moeten naar een plek waar we onze blog kunnen versturen. De jeugdherberg heeft niet eens WiFi en internetcafé’s schijnen in deze stad niet te bestaan. Zelfs bij de bieb stoten we onze neus. Die computer is beveiligd tegen ‘vreemd’ materiaal (onze usb-stick). Na van hot naar her en van het kastje naar de muur, versturen we de blog uiteindelijk vanuit een indoor-speelparadijs. Die missie is volbracht.

Dag 10, zondag 14 augustus St Quentin-Compiègne (90 km)
De eerste refuge
Het heeft vannacht flink geregend en gewaaid en dat doet het nog steeds als we ’s morgens wakker worden. Maar als we om negen uur bij de jeugdherberg wegrijden, voelen we nog maar een paar spatjes. Het blijken de laatste stuiptrekkingen van de weergoden, want de verdere dag blijft het kurkdroog :).

We komen door veel kleine gehuchtjes. Het weer is rustig, de wegen zijn rustig, de mensen zijn rustig, want we zien ze haast niet! Iedereen lijkt verstopt achter de hoge tuinmuren waar elk dorp zo rijk aan is. We horen onze eigen stemmen vreemd schallen door de stille straten. Waarom zou iemand ook eigenlijk de straat op gaan? Er zijn geen winkels, behalve misschien een kleine boulangerie. De enkeling die we tegenkomen groet ons vriendelijk “bonjour”.

De route is een makkie vergeleken bij die van eergisteren. Wél rijden we tien kilometer om. Dat we daardoor pas om zes uur bij de refuge (in het souterrain van een kerk) aankomen, is achteraf ons grote geluk. De hospitalier is zojuist gearriveerd en heeft de poort open gezet. Een refuge is een overnachtingsplaats voor pelgrims, die vaak vanuit kerk of klooster wordt beheerd. Met ons pelgrimspaspoort kunnen we er voor een tientje terecht. Hier is het een slaapzaal met tien bedden en gemeenschappelijke keuken en sanitair.

Na ons arriveert een aardig Nederlands stel, een jaar of vijf ouder dan wij, dat de overnachting vooraf via de VVV heeft geboekt. Ik vind het hilarisch, vier plussers in hun derde jeugd op een slaapzaal. Toch gaan we ’s avonds niet keten en doen we het licht op tijd uit.

Pelgrimsgite (kerk), Rue St. Lazare 37b, Compiègne (€ 10,- p.p., excl. ontbijt).

Dag 11, maandag 15 augustus Compiègne-La Boissiere-en-Thelle (75 km)
Bloeddoorlopen ogen
Wij staan als eersten op en proberen zo zachtjes mogelijk te doen. Dat valt niet mee met al die plastic zakjes die opnieuw ingepakt moeten worden. Het is een geritsel van jewelste. Als ik merk dat het andere stel wakker is, maak ik m’n excuses. “Oh, dat is het geluid van de Camino” stelt de man me gerust. “Je moest eens weten wat een herrie het is als al die wandelaars ’s morgens om vijf uur vertrekken!”.

De wegen zijn rustig en zijn opvallend vaak splinternieuw (!) geasfalteerd, ook de landwegen. Dat rijdt niet slecht voor een fietser. Het is half bewolkt en zo’n 23 graden. Het gaat lekker zo. Tenminste, tot Clermont. Daar krijgen we het ineens voor onze kiezen. We raken de draad van de route kwijt en vragen de weg, waarna we áller vriendelijkst richting kerk gedirigeerd worden met het advies de berg op te lópen, omdat die wel érg steil is voor een fietser. Nou en (?), denken wij, we zijn geen watjes! Optimistisch trekken we een sprintje; we zullen die meneer eens een poepie laten ruiken. Maar oeioeioei, na de bocht wordt pas duidelijk hóe steil het is! Ik heb dan m’n kruit al verschoten en weet niet hoe ik dit tot een goed einde moet brengen. Wél weet ik dat ik niet wil onderdoen voor Jacques, die een paar meter voor me uit fietst. Met al m’n krachten probeer ik m’n trouwe pakezeltje naar boven te trappen, terwijl ik nauwlettend observeer hoe het Jacques vergaat. Ik zwoeg en zucht en zuig m’n longen vol . . . tot ik mezelf tot m’n grote teleurstelling hoor piepen: “Jacques, ik red het niet, ik stop!”. In mijn beleving heb ik bloeddoorlopen ogen. Hijgend als een locomotief kom ik tot stilstand, waarna onmiddellijk Jacques afstapt (vast blij dat ik de eerste ben die afhaakt). Nooit eerder heb ik zo goed begrepen hoe je letterlijk ‘buiten adem’ raakt. Maar even zuurstof tanken en het is weer over.

Jacques vindt dit een mooi tijdstip om te gaan picknicken. Dat doen we en het is heel gezellig zo in het zonnetje. Ondertussen dringt zich de vraag aan me op of ik wel geschikt ben voor die Camino. Wat staat me nog te wachten?
En wat blijkt? . . . . Die klim hoorde helemaal niet bij de route!!!

De heuvels verderop staan als zodanig wél in de routebeschrijving, voor het eerst waarschuwend het hellingspercentage erbij aangegeven. (Betekenis hellingspercentage: Bij een stijgingspercentage van 10% stijgt de weg 10m voor iedere 100m die je klimt).
Bij de eerstvolgende helling staat 7 procent. Een gewaarschuwd vrouw telt voor twee. Ik zet m’n versnelling in de aller lichtste stand, ga voorover hangen op m’n stuur, zet m’n verstand op nul en de blik op niet meer dan één meter vóór me uit. Zo peddel ik rustig naar boven. Poeh, een wassen neus vergeleken bij wat we zojuist doorstaan hebben.

En dan wordt het een heel getob en gezoek naar ons logeeradres. Heuveltje op, heuveltje af. De spieren krijgen het aardig te verduren. Eenmaal aangekomen bij het overnachtingsadres, is er niemand te bekennen. Maar het grote witte hek en ook de gîte blijken niet op slot. Er staat een 06-nummer onder de bel, wat Jacques beleefdheidshalve gaat proberen. Meneer en mevrouw komen vannacht pas thuis. Ze willen ons eerst niet toelaten en dan toch maar weer wel.
(Had het niet gemogen, dan waren we er toch gebleven, maar met toestemming voelt het beter).

Eind goed, al goed zitten we om een uur of acht op de grote, idyllische binnenplaats, die helemaal voor ons alleen is, tevreden aan ons noodrantsoen: cup-of-soup, stokbrood, half gesmolten boter, kaas, jam en instant koffie met instant melk. We voelen ons de koning te rijk met deze plek en dit diner!
Met een warme douche spoelen we alle ontberingen van vandaag van ons af.

Logeeradres: La Boissiere, Fam. Jacques Destailleur, Rue de Méru , La Boissiere-en-Thelle
(€ 15,- p.p. excl. ontbijt)


Dag 12, dinsdag 16 augustus La Boissiere-en-Thelle - Epone (65 km)
Maak de borst maar nat!
De eigenaar van het appartement was leraar vroeger (Rudolf Steiner-school). Dat verbaast me niets als ik hem zo bekijk. Hij helpt ons behulpzaam weg te komen (bandendruk meten etc. ) We praten wat, d.w.z. Jacques en hij. Frans spreken gaat me helaas niet zo vlotjes af, ik ben al blij dat ik het kan verstaan. Jacques krijgt vaak complimenten over z’n Frans en hij vertelt dan graag over z’n druivenpluktijd in Vouvray.

We vertrekken om 9:30 uur en zitten om 10:45 uur al weer prinsheerlijk aan de koffie met gebak in Méru. In deze, tamelijk grote plaats, zien we onze kans schoon kabeltjes te kopen voor het downloaden van foto’s voor de blog. Pas tegen twaalven pakken we de route weer op. Het is half bewolkt en ‘t wordt 24 graden.

Tussen de golvende akkers vliegen we heuvels op en af, als ware het ‘t Lunapark op de kermis. We moeten óók veel écht klimmen, 7 tot 10 procent, wat heel pittig is. Eerlijk gezegd zie ik sinds de kerk op de berg in Clermont elke steile klim met angst en beven tegemoet. Maar na Jacques’ aanmoedigingen (“Kom op vrouwtje, maak je borstjes maar weer nat!”), gaan we er weer dapper tegenaan: ik langzaam en gestaag peddelend, Jacques sneller in een hogere versnelling. Hij loopt liever het laatste stukje, mocht hij het niet redden. Als ik hem dan bijna bij de top bereik, blijk ik in m’n lage versnelling even snel (langzaam) te fietsen als dat hij loopt. Heel grappig.

Klimmen mag dan hard werken zijn, vandaag hoeven we bij sommige afdalingen ki-lo-me-ters lang niet te trappen. We suizen met 40 tot 47 km omlaag!!! Dat gaat mirakels, hihaaaaah!
(Overigens remmen we wel bij de bochten).

Om onze Chambre d’hôtes in Epone te bereiken moeten we onze laatste beproeving bergopwaarts doorstaan . Daarna is het goed rusten. De knietjes voelen beurs bij het draaien in bed. Die zijn al dat klimmen niet gewend. Nog de hele Camino de tijd om te oefenen . . . zzzz

Chambre d’hôtes Epone, (Denise) Rue Roulette 17, Epône (€ 37,50 p.p.)

Dag 13, woensdag 17 augustus Epône –Chartres (75 km)
Arme Wim
De gastvrouw Denise vraagt Jacques of we een tent bij ons hebben, wijzend op een rolletje op z’n bagagedrager. “Dat is ons picknickmatje” legt Jacques uit. “Pelgrims picknicken niet hoor” lacht Denise. (Dat ik mezelf eigenlijk ook een nepperd vind, houd ik maar voor me).

We ontbijten met Wim (ca. 50), die gisteren laat gearriveerd is, na een afstand van 230 km (!) op z’n racefiets. Hij doet de tocht in omgekeerde richting, is gisteren in Tours gestart en fietst naar huis. Hij voelt het nogal aan z’n lijf en bekent dat hij zichzelf meer in acht moet nemen. Tijd om een bezienswaardigheid te bezoeken, gunt hij zich niet. Dat vindt hij zelf wel zonde, maar volgende week moet hij weer werken. Een toekomstdroom is het om de tocht ooit met z’n vrouw te gaan fietsen.

Het wordt niet veel klimmen vandaag en het windje valt mee. En vanwege de dunne bewolking blijven ons ook de meedogenloze zonnestralen bespaard. “We gaan er een relaxed dagje van maken vrouwtje” zegt Jacques en ja, we nemen het ervan. De Franse koffie smaakt ons heerlijk, en we bezoeken op ons dooie akkertje véél kerken!

Als we op een bankje zitten te picknicken loopt een vrouw naar ons toe met de vraag of we Frans spreken. Ze had onze fietsen zien staan en hoopt de vraag beantwoord te krijgen die haar al jaren op de tong ligt. Ze woont al zes jaar in dit dorp en ziet steeds vakantiefietsers langskomen. Of die misschien naar St. Jacques de Compostelle gaan (?) Wij antwoorden bevestigend en maken haar zielsgelukkig.

Na zo’n kalm dagje vallen de laatste loodjes uiteindelijk toch nog zwaar, maar we bereiken op een redelijke tijd de jeugdherberg. Fijn dat Jeugdherbergen meestal in het centrum liggen. Deze heeft uitzicht op de kathedraal, die we al vanaf 15 km afstand hadden zien oprijzen toen we de stad naderden.
Auberge de Jeunesse, 1 Rue de la Grenouilliere, Chartres (€ 20,- pp incl. ontbijt).

Dag 14, donderdag 18 augustus Chartres (rustdag)
Onze gids
Áls we zitten te ontbijten, staat Jacques’ naamgenoot voor onze neus. Een man van in de zeventig die tot de ontvangstcommissie van pelgrims behoort. Het leek Jacques wel interessant om met zo iemand te klankborden over de camino en dus heeft hij hem gebeld (zijn naam hing bij de receptie van de jeugdherberg) en een afspraak gemaakt voor vanochtend om 9 uur. Typisch Jacques.
De man is een half uur eerder, maar hij is erg ontspannen en zit ons bij het ontbijt bepaald niet in de weg. Een pater-type. Vriendelijk vertelt hij een en ander en beantwoordt onze vragen. Hij wil ons graag helpen aan een overnachtingsadres: mensen van de vereniging, bij wie we gratis terecht kunnen, 100 km verderop. Hij kan ze direct bellen. Oeps, liever waren we vrij, maar wat kunnen we anders doen dan dit aardige aanbod aannemen?

Bij het afscheid geeft hij een wijze raad: een pelgrim maakt de tocht voor zichzelf en moet alle ballast overboord gooien. Als we het zelf leuk vinden een blog bij te houden, oké, maar we moeten ervoor waken een slaaf ervan te worden. Die raad knopen we in onze oren. Dus mensen: als het hierna stil blijft, denk niet dat we van de aardbodem verdwenen zijn :).

De weersvoorspellingen zitten er flink naast. Het beloofde 26 graden te worden, maar het is hooguit 19 en er staat een flinke wind! Boffen wij even dat we vandaag niet gaan fietsen!
We wandelen door kerken en door middeleeuwse straten en ook het modernere centrum nemen we mee. Chartres is mooi!

Dag 15, vrijdag 19 augustus Chartres – Vendôme (106 km)
Een raadsel wordt opgelost

Windje mee vandaag. Dat treft, met 100 km voor de boeg.

Om zeven uur komen we aan bij het adres dat Jacques’ naamgenoot geregeld heeft. Een ongeveer 45-jarige man ontvangt ons. Er lopen ook een paar kinderen rond. Het meisje komt ons netjes een hand geven. Onze fietsen mogen in de schuur, maar onze bagage wordt direct in de kofferbak van een auto geladen. Dan komen de hoogbejaarde, gedistingeerde ouders van de 45-jarige man op bezoek en leggen ons uit wat het plan is. De bedoeling wordt ons niet duidelijk. Zelfs Jacques begrijpt de uitleg niet, maar om niet onbeleefd over te komen, knikken we maar dat we het begrepen hebben. Braaf stappen we in de auto, waarvan de portieren wagenwijd open staan en die bestuurd wordt door wéér een andere man. Iedereen zwaait ons uit. We worden weggebracht naar de rand van de stad waar een echtpaar op leeftijd ons bij hun vrijstaande huis staat op te wachten. Bij binnenkomst zien we dat de tafel gedekt is voor 4 personen. (En dat terwijl we onderweg al gegeten hebben). We mogen eerst douchen en worden daarna aan tafel uitgenodigd. Er wacht ons een copieuze, heerlijke maaltijd (het kan er nog net bij). Tijdens de maaltijd moet er natuurlijk geconverseerd worden. Jacques en ik doen ons uiterste best om het gesprek te volgen en de juiste dingen te zeggen. Niet dat meneer en mevrouw zelf weinig gespreksstof hebben: ze praten aan één stuk door, zonder er schijnbaar rekening mee te houden dat Frans onze moedertaal niet is. Adrem reageren en spontaan een verhaaltje vertellen, zit er voor ons echt niet in. Dat vind ik in het Nederlands al moeilijk, ik ben geen tafeldame. Toch slaan we ons dapper door de avond heen. We spreken af om 8 uur te ontbijten.

Bij het slapen gaan weten we nog niet hoe we morgen weer op tijd bij onze fietsen komen en we durven het ook niet te vragen.
Mr. et Md. Fleur Roger, 249 Rue de la Roi Henri, 41100 Vendôme (geen kosten)

Dag 16, zaterdag 20 augustus Vendôme – Tours (78 km)
Het ontbijt is uitgebreid voor Franse begrippen. Zelfs de rode wijn van gisteren is weer op tafel gekomen (!), maar die slaan we beleefd af. In de café’s hebben we wel gezien dat er ’s morgens al aardig gedronken wordt, maar wijn als usance bij het Franse ontbijt, daar staan wij van te kijken.

Meneer en mevrouw vragen of we lekker geslapen hebben en of alles naar wens was. Natuurlijk vonden we alles tiptop in orde. Vragen wat we hen verschuldigd zijn, lijkt ons ongepast. We maken een paar foto’s die we ze op zullen sturen. Nog steeds durven we niet naar het vervolg van dit avontuur te vragen, maar dat lost zich vanzelf op: de hoogbejaarde meneer (François) verschijnt om half negen aan het ontbijt, drinkt een kopje thee mee en zal ons terugbrengen naar onze fietsen. Maar eerst nemen we afscheid van onze “gastouders”. “Laat me je omhelzen” zegt de vrouw “ik vond het fijn dat jullie onze gast waren”. Ik weet niet of ik de man nu ook moet zoenen, maar aan z’n schuchtere buiging zie ik dat dat hij dat wel verwacht. En dan zwaaien deze lieve mensen ons allerhartelijkst uit.

François geeft ons een St. Jacobsschelp om aan de fiets te hangen. Hij had Jacques niet gelukkiger kunnen maken :).

Richting Tours. Voor het eerst is het echt warm, 33 graden. ’s Morgens hebben we er nog niet zoveel last van, het is half bewolkt en tijdens het fietsen maken we wind. Pas tegen de tijd dat we bij onze bestemming komen, wordt het genadeloos heet. We maken bewust een omweggetje via Vouvray, omdat Jacques daar als 23-jarige druiven geplukt heeft. Jacques maakt af en toe een praatje met mensen aan wie hij vraagt of zij het kasteel kennen waar vanuit de druivenpluk ging en waarvan hij allen weet dat de naam iets met een ‘m’ was. De verzengende hitte tijdens deze zoektocht gaat me ongemerkt steeds meer opbreken, tot uiteindelijk de vlammen me uitslaan bij de VVV in Vouvray, waar Jacques zich uitgebreid laat voorlichten door een lieve jonge dame. Ik wil Jacques’ lolletje niet bederven. Ik weet hoe hij geniet van dit onschuldig geflirt. Als alles uitgelegd en duidelijk is, vraagt Jacques of het wel goed met me gaat. “Ik heb het véél te heet” zeg ik. Dan weet hij niet hoe snel hij me moet afkoelen, brengt me naar een terras en zet me aan een ijscoupe. Daarvan neem ik er twéé! Dat is net genoeg om me gezond en wel tot de (derde) jeugdherberg te brengen.
Uit St. Jacobs fietsrouteboekje Auberge de Jeunesse, Rue Bretonneau 5, Tours,
(€ 22,- p.p. incl. ontbijt en lakenpakket).

Dag 17, zondag 21 augustus, Tours (Rustdag)
La Loire
Ah, wat is het leven mooi! Zit ik met m’n leesboek en netbook heerlijk in het gras onder een boom aan de Loire, waar mensen om me heen, net als ik, van een zorgeloze zondag genieten. We hebben alweer een rustdag. Wel wat snel, maar het komt zo uit. Een stad als Tours laat je niet ongezien liggen. Er is zon, er is muziek, er is een kleine braderie, er wordt gevolksdanst. De mensen zitten op een bankje, liggen in het gras of kuieren langs de Loire. Vanmorgen hebben we door het eeuwenoude centrum gefietst en belandden we bij ons bezoek aan de magnifieke kathedraal, midden in de hoogmis. Er werd prachtig solo gezongen. Ik kreeg kippenvel en de tranen sprongen me in de ogen.

Jacques is zojuist op de fiets in z’n eentje naar Vouvray vertrokken, waar we gisteren op weg hier naartoe al doorheen reden. Het was toen te laat om er nog rond te kijken. Gisteren was het de eerste hete dag (33 gaden). Dat combineert slecht met lichamelijke inspanning. Dat ik nu, met 31 graden, niet meega naar Vouvray vindt Jacques helemaal oké.

In de jeugdherberg alhier voelen we ons zo vrij als een vogeltje. Er is een handjevol jongeren. We hebben een kamer met twee bedden en onze was hangt aan ons balkonnetje (!) te drogen.

Wordt vervolgd,
Sportieve groet van Jacques en Ineke