En route ...

St. Jacobsroute (Haarlem richting Santiago de Compostela)
(1e deel, door Ineke)

Dit is een verslagje van de afgelopen week. Wie niet van lezen houdt, kan volstaan met de eerste bladzijde. We zullen niemand overhoren!

12 augustus, vrijdag St. Quentin (F)
Status quo
Het is nu de 8e dag en het leven is goed ! We slapen vannacht in St. Quentin in een jeugdherberg pal aan de fietsroute. ’t Is een échte jeugdherberg, niet een die omgevormd is tot een Stay Okay hotel, zoals in Nederland. Het ziet er spik en span uit. Op de velden wordt gekampeerd, maar de herberg zelf staat nagenoeg leeg. Er is slechts 1 andere gast. Eén vijftiger in kostuum die z’n kantoorwerk heeft meegenomen. Hij zegt geen boe of bah. Dat is lekker rustig. We hebben echt geluk, want vorige week was de jeugdherberg volgeboekt en komende week weer! Nu hebben we álle vrijheid en zalen voor onszelf, een top-adres!

Elke slaapgelegenheid onderweg is verrassend op z’n eigen, unieke manier. En nergens komen we iets tekort. Als ik terugkijk op de afgelopen week, kan ik me echt geen pelgrim voelen. Daarvoor hebben we het te goed. Stevig tegen de wind in trappen, ploeteren tegen heuvels op, oké, dat is Frankrijk. Maar als je de afdaling maakt, met minstens 30 km/uur, lijk je toch meer op een nep-pelgrim dan op de armoedzaaier uit de middeleeuwen die de heuvels op én af moest lópen (en vaak de hele weg weer terug!)

Dat neemt niet weg dat onze spieren flink aan het werk zijn. De spierpijn in m’n dijen is er het bewijs van. Ik heb steeds razende honger en eet veel! Blijkbaar heb ik veel brandstof nodig. Maar we voelen ons beresterk en kunnen de wereld aan. We mogen in onze handen knijpen: we hebben ongeveer hetzelfde fietstempo en geen van ons tweeën heeft zadelpijn. Jacques durft te beweren dat we Santiago met twee vingers in de neus halen als we zo doorgaan. Niet aan denken, anders raken we overmoedig of verslaafd aan kilometers en durven we nergens te blijven hangen. We hoeven dit jaar nog niet helemaal naar Santiago. Het is vakantie, vive la France!

De temperatuur is zo rond de 22 graden. Prima. We hebben de afgelopen week veel zon, maar ook veel buien gehad. Toch bezorgen die ons weinig last. Onze superhandige, lichtgewicht poncho’s met mouwen (!) zijn onbetaalbaar.

Ouderkerk
De voorbereidingen
Even terug naar het begin, nee, terug naar vóór het begin, de voorbereidingen: Jacques zou Jacques niet zijn als hij zichzelf niet de taak had toebedeeld relevante boeken, tijdschriften en folders te verzamelen. Toen het vuur voor de fietstocht uiteindelijk ook in mij ontbrandde, kwam al dat leesvoer goed van pas. Het lag op m’n nachtkastje en ik leerde avond na avond dat het bepaald geen sinecure was om voor zo’n fietstocht goed beslagen ten ijs te geraken. Een vakantiefietser moest namelijk op alles bedacht zijn, en niet alleen op een lekke band!
De juiste fiets was er een waarmee je flinke heuvels moest kunnen bedwingen, fietstassen waren geen bijzaak mocht je dat denken, fietskleding was niet voor niets uitgevonden en bij het inpakken telde elke gram. Dat was nogal wat. Zou het allemaal zo nauw komen?

Gaandeweg stuitte ik op steeds meer tips voor ‘toch-wel-erg-praktische-en-eigenlijk-onmisbare-hebbedingetjes’. Er was van alles te koop om jezelf met een minimum aan bepakking tóch van alle gemakken te voorzien. Dat noemen ze ‘grammen jagen’. Thuis laten wat niet strikt noodzakelijk is en de rest zo dun, licht en compact mogelijk houden. Een kampeerder snapt dat natuurlijk meteen, maar wij zijn geen kampeerders. En het is altijd heel griezelig om iets thuis te laten, waarvan je denkt dat je het op reis toch gaat missen.

Jacques vond het meeste van de paklijst ronduit overdreven, maar mij leken al die snufjes nou juist reuze handig. Daarom was ik twee maanden lang steevast te vinden achter de computer (Marktplaats), in een sportartikelenwinkel of een fietsenwinkel. Ik begon steeds meer lol te krijgen in wat ik ‘m’n nieuwe hobby’ noemde. Jacques liet me maar begaan. Blij dat hij zich met het shoppen niet hoefde bezig te houden, benoemde hij me tot ‘chef materialen’, op welke titel ik reuze trots ben :).

Dag 1: vrijdag 5 augustus, Ouderkerk-Haarlem-Rotterdam (112 km)
In het holst van de nacht
Bepakt en bezakt vertrekken we 5 augustus om 10:30 uur naar het startpunt van de St. Jacobsroute in Haarlem, vergezeld door dochter Maaike, die twee dagen mee zal fietsen.

Het Jacobs Godshuis heeft tot onze teleurstelling de deur op slot als wij er onze eerste pelgrimsstempel willen halen. Dat gaat daar op afspraak! Gelukkig gaat iemand van buiten in het huis naar binnen en krijgen we de stempel alsnog. De tocht is begonnen! Om dat te vieren strijken we neer op een Haarlems, zonovergoten terrasje aan de Spaarne voor een heerlijke lunch.

Op weg naar Noordwijk, waar we de sleutel op gaan halen voor de eerste overnachting in Nic’s Rotterdamse appartement, wil ik m’n zadel een centimetertje hoger zetten, omdat m’n knieën lijken te protesteren tegen een steeds maar niet afgemaakte strekbeweging. (De fietsenmaker had geadviseerd m’n zadel iets te laten zakken). Ik draai de bout eerst de verkeerde kant op, waardoor hij breekt. Het zadel glijdt naar beneden en ‘t restant van het gebroken boutje blijft achter in de zadelpenklem. Nu ben ik van de wal in de sloot beland, dat begint al goed: “M’n zadelboutje is gebroken!” roep ik naar de anderen.
Er is geen hond te bekennen op ons weggetje, maar toch loopt onze reddende engel zomaar met een hondje voorbij. Ze heeft het gehoord kijkt me welwillend en vragend aan. Als ik haar naar een fietsenzaak vraag, blijkt die niet in de buurt te zijn. Ze wijst wel naar een ‘’tweedehands-fietsenmannetje’ schuin aan de overkant. Wat een bofferd ben ik toch! Het euvel wordt zo goed als het kan verholpen. Met de nieuwe zadelhoogte is de pijn in m’n knieën op slag verdwenen.

Vanuit Noordwijk ligt eten aan het strand wel héél erg voor de hand. Het is zonnig en warm, een uitgelezen stranddag. Maaike vlijt zich tevreden neer op één van de loungebanken tot het eten opgediend zal worden. Rood als een kreeft komt ze even later aan tafel.
De klok tikt ondertussen gestaag verder en Rotterdam is nog ver. Maar wie A zegt moet ook B zeggen. De tocht door de duinen, langs de Vliet en de Schie is prachtig, alleen een beetje lang. Maaike heeft moeite niet op haar fiets in slaap te vallen. Na 112 km fietsen komen we ’s nachts om half één (!) in het appartement aan.

Dag 2: zaterdag 6 augustus, Rotterdam-Ridderkerk (42 km)
(Te) rustig aan
Lekker bijgekomen van gisteren en genietend van het uitzicht rondom, vanaf de 23e verdieping over R’dam, lijken we uit dit luxe appartement maar niet weg te kunnen komen. Pas half drie (!) vertrekken we, op weg naar Antoinette voor een bliksembezoek i.v.m. haar verjaardag. Daarna toch nog maar wat kilometers maken, anders komen we er niet.

Zo’n 42 km verder aangekomen in Ridderkerk, pikken we een Chineesje en besluiten we dat de tocht voor vandaag ten einde is. Er is in deze plaats weinig slaapgelegenheid, waardoor we ‘veroordeeld’ lijken tot Van der Valk, die vlak in de buurt zit. Wat Jacques betreft mogen ‘de meisjes’ daar best samen naartoe. Hijzelf wil liever nog 13 km doorfietsen naar broer Cees in Dordrecht zal daar dan blijven slapen.
Jacques vertrekt met poncho aan. De buitjes komen vandaag losjes uit de hemel en het zal weldra donker zijn. Dat betaalt zich jammerlijk uit in een val (stoepje geraakt), maar gelukkig houdt Jacques er alleen een bloeduitstorting op z’n bovenbeen aan over.

Maaike wekt me midden in de nacht, omdat ze niet kan slapen van de kou. Ze heeft dan al geprobeerd de airco lager te zetten, maar die lijkt nauwelijks te reageren. Ocharm, wat een blote, koude benen. Blindelings diep ik van onder uit m’n rugzak een zakje met beenwarmers op plus een zakje met fleece-trui. Een fietser moet toch overal op bedacht zijn? Dat is even lachen midden in de nacht! Het staat wel cool en m’n lieve kind valt als een blok in slaap!

Top tip van zus Els: stop elk kledingstuk afzonderlijk in een plastic zip-zakje, dan raken je kleren niet door elkaar.

“Plat op je bek gaan” (door Jacques).
Na een fraaie tocht in Rotterdam over de imposante Brienenoordbrug (als fietser zie je pas echt wat een enorme brug het is!) belanden we in Ridderkerk.
Het is een uur of zeven en na de 112 km van gisteren vindt Maaike het in Ridderkerk wel mooi genoeg. Ze wil het liefst niet bij particulieren overnachten, de jeugd van tegenwoordig toch ;-)
Ik gun de dames van harte een luxe onderkomen bij Van der Valk.
Als ik op weg ga naar Dordrecht bel ik Cees; hij vindt het prima als ik bij hem kom logeren.
Ware hij niet thuis geweest dan had ik volgens mijn “Pelgrims voor pelgrims”-lijst terecht gekund in het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Zwijndrecht of bij Leonie Betten ;-).
Het is na de uitgebreide rijsttafel bij de Chinees in Ridderkerk ca. negen uur geworden. Nog ruim 10 km te gaan. Het wordt inmiddels donker en het miezert. Ik nader Dordrecht. TomTom heb ik op opdracht gegeven voor de kortste weg naar Toutenburg. Over een brug gaat het fietspad omlaag met aan het einde een bocht naar links . Ik neem de bocht wat te krap, waardoor ik op het trottoir terecht kom en vervolgens met een smak op de rijweg. Dat zie ik in het donker niet en ik ga met zo’n 20 km per uur hard onderuit. Omdat ik mijn stuur vast blijf houden, beland ik onder m’n fiets. Wonder boven wonder heb ik naast een flinke blauwe plek in mijn lies geen schrammetje en mijn fiets is ook nog heel. Mijn TomTom die twee meter verder ligt , heeft ook de klap overleefd :). Sint Jacobus is mij blijkbaar goed gezind.
Een half uur later arriveer ik bij Cees, waar ik met een uitstekende verzorging weer snel op verhaal ben.

Dag 3: zondag 7 augustus, Ridderkerk-Breda (66 km)
Maaike vertrekt
Maaike zal in Dordrecht op de trein stappen. Onderweg stuiten we op een verrassing: honderden kerkgangers waaieren uit vanuit een (vermoedelijk streng gereformeerde) kerk. Ze dragen keurige blauwe en witte kleding. Het ziet er heel erg feestelijk uit! Alles lijkt splinternieuw en iedereen is keurig gekapt. De kinderen hebben blauwe baretjes op. Het is net of we in een prachtige film terecht gekomen zijn. Zoete herinneringen aan Ghana komen bij Maaike op. De mensen in Ghana gaan ook zo tot in de puntjes verzorgd naar de kerk.

Op het station komt eerst Cees aan met de auto, later Jacques op de fiets. We drinken koffie en zwaaien Maaike uit. Het was gezellig dat onze dochter ons een eindje op weg bracht.
Om twee uur vervolgen Jacques en ik onze reis, een dikke, canvas tas met inhoud lichter. Maaike heeft die mee terug genomen. Jacques had al snel ingezien dat er nog op heel wat grammen te jagen viel. Hij had o.a. twee scheerapparaten mee :) en een groot badlaken!

Later op de avond komt Cees ons op de fietsroute helemaal tot het dorpje Wagenberg tegemoet rijden om het door ons vergeten ‘Vrienden-op-de-Fiets’ overnachtingsboekje te brengen dat Marianne hem overhandigd heeft. We zijn er blij mee!

Het weer is wisselvallig. We fietsen tot Breda, naar we een ‘Vrienden op de fiets-adres’ . Een kwieke zeventiger ontvangt ons. Tiny. De fietsen mogen in de schuur. Kordaat wijst Tiny ons de weg in haar huis. Het interieur is eenvoudig en ongelooflijk gedateerd, maar het is er brandschoon. De muren zijn vol gehangen met fotolijstjes. In de wc hangen veel wijze spreuken. Ik wil ze liefst allemaal lezen. Tiny zelf is hip van geest. Ik vind haar leuk.

Uit ‘Vrienden op de Fiets’ boekje: Mevr. Brosens, Elandstraat 24, Breda (€ 19,- p.p. incl. ontbijt),
Tel. 076-5211933

Dag 4, maandag 8 augustus, Breda-Rijkevorsel (B), (55 km)
Sukkels!
Bij het ontbijt zegt Tiny: “Ik heb jullie fietsen nog eens goed bekeken. Het zijn mooie fietsen. . . . Als jullie er niet komen, dan komen jullie fietsen er wel!” :).

Ze zal er niet zijn als wij vertrekken, zegt ze. We mogen de deur na het ontbijt achter ons dicht trekken. Dat doen we dus, maar net iets te snel. Het routeboekje ligt nog op de ontbijttafel!!
Dom, dom. Wat nu? Jacques verzint een wild plan: onze slaapkamerdeur naar het balkonnetje staat nog op een kier. Hij zal via de regenpijp omhoog klimmen. “Dat meen je toch niet, inbreken in je gasthuis? Straks word je nog geboeid afgevoerd!”, roep ik ontzet. “Laat me nou maar” zegt Jacques, “jij bent een muts”, en hij haalt zomaar een kliko-bak van de overkant als opstapje. De deksel deukt in onder z’n gewicht en ik durf haast niet te kijken. Die breekt straks natuurlijk en de pvc-regenpijp vast ook. God o god, wat een vertoning! Gelukkig kan Jacques geen houvast vinden en staakt hij z’n avontuur. Opgelucht hang ik een briefje op met het verzoek of Tiny ons wil bellen.

We zullen ondertussen in het centrum even onze boodschapjes doen: naar de ANWB-winkel, naar de KPN-winkel , de fietsenwinkel enz. Alleen pech dat op maandagmorgen alles gesloten is, op de fietsenwinkel na.
Half 1 belt Tiny. Ze is weer thuis. “Sukkels”, zegt ze en laat ons lachend binnen. Het wordt een laat vertrek. Bij elkaar 13 km rondgefietst in Breda, wat een blamage! Wanneer komen we eens weg?

Bij Kersel passeren we de Belgische grens. Toch een kleine mijlpaal na deze pechdag. We moeten duidelijk nog in ons ritme komen. Vanaf morgen zal het vast beter gaan. Jacques stelt voor dat we het om beurten een dag voor het zeggen hebben. That’s a deal.

Als vakantiefietser baar je opzien. Iedereen wil je spontaan en soms ongevraagd behulpzaam zijn. Zo stonden we eens onder een viaduct op de kaart te koekeloeren toen er een auto stopte: of we een slaapplaats zochten misschien? Hij kon ons wel de weg wijzen. Heel aardig. En een vrouw bood ons koffie aan in haar huis. Haar zoon had de tocht een keer gelopen. Sindsdien had ze besloten iedere trekker koffie aan te bieden :).

Na een route van adembenemende schoonheid langs de rivier de Nete (wel constant windje tegen), belanden we rond half negen in een, wat ons betreft, 6-sterren Bed and Breakfast in Rijkevorsel (B). Alles is er op en top design, van de prachtige tuin tot en met de shampootjes in de Villeroy & Boch badkamer. Het ontbreekt ons aan n i e t s .

De gastheer vertelt ons dat de eerste pelgrims op elektrische fietsen zich al hebben aangediend. Hij had zich toen wel even op het hoofd gekrabd. Volgens de ‘spelregels’ maakt een pelgrim de tocht te voet, per fiets of te paard. En ja, een elektrische fiets is óók een fiets. Maar ik denk: zouden onze voorvaderen zich niet op het hoofd gekrabd hebben als ze ons hadden gezien met 27 versnellingen? Alle verandert, ook spelregels. Lopen, dat is pas afzien! Dát zijn de échte pelgrims, wij niet!

Uit St. Jacobs fietsrouteboekje: Bed & Breakfast Simpel & Goe, Frans (‘52) en Greet (‘55) Willemse –zelfde leeftijd als wij :)-, Varenvelden 4, Rijkevorsel (B), Tel. 0032-33143310 (€ 30,- p.p. incl. ontijt)

Dag 5, dinsdag 9 augustus, Rijkevorsel –Aalst, 95 km
Vertrek: 11:00 uur. De route is leuk, het zonnetje schijnt, de temperatuur is goed, de wind is straf, de buitjes vallen af en toe losjes uit de hemel (poncho aan, poncho uit, lastig). Het zijn doorgaans goede, solitaire fietspaden, waarlangs de route leidt. Er zijn ook heel veel wielrenners!

Net voor ’t donker (gelukkig!) arriveren we bij een sober, doch gerieflijk ‘Vrienden-op-de-Fiets-adresje’ in Aalst (B). De gastheer is een pienter ogende veertiger.
Jacques vindt het hier een ‘geitenwollen-sokken-adres’, vanwege het composttoilet: een hypermoderne poepdoos met twee schuifdeurtjes die open gaan zodra je op de bril gaat zitten (mannen wordt verzocht ook te gaan zitten). Als je opstaat schuiven de deurtjes discreet weer dicht, maar als je snel bent kun je toch nog net zien wat je eventueel zojuist gefabriceerd hebt (en ook dat van je voorgangers). Dat de boodschap doorspoelen onmogelijk is, is dan direct overduidelijk. Je ruikt echter niets van dat al. Er lijkt een ingebouwde afzuiger constant aan te staan. Ik vind het een hele belevenis om op zo’n doos te mogen zitten.
In het interieur overheerst hout. Allerlei kruidenzeepjes en shampoos van de ‘Oxfam’ wereldwinkel staan in de ook met hout betimmerde douchecel. Hier woont iemand met aandacht voor het milieu. Wat een geinig adres.

Uit ‘Vrienden op de Fiets’ boekje: Joost Callebaut, Langestraat 131, Aalst, Tel. 0032-5370498 (€ 20,- p.p. incl. ontbijt)

Dag 6, woensdag 10 augustus, Aalst (B) - Beloeil Ellignies St. Anne (bij Tournai) (72 km)
Een verzameling van vijftig jaar
Het ontbijt nuttigen we bij de ouders aan de overkant, omdat zoonlief tegen die tijd al de deur uit is. ‘Huis van Vrede’ staat op het ouderlijk huis. Apart. De appel valt niet ver van de boom. We krijgen zelf gebakken brood en zelf gemaakte jam.

Op en top gezond door dit ‘pure’ ontbijt trekken we om 11:00 uur verder zuidwaarts. In Deux-Acren/Tweeakkers passeren we de taalgrens. We zullen vanaf nu Frans moeten spreken.
Er is nog steeds een straffe tegenwind. Dat zal ons leren straks de heuvels te bedwingen! We trappen er flink tegenaan. Het is vandaag zonnig, droog en we genieten, al vinden we die wind echt niet leuk!

Om half negen komen we aan bij een Vrienden-op de-fiets-adres in Beloeil Ellignies St. Anne, 10 km bezijden de route. Mevrouw stelt zich voor als Bonny. Ze is een lieve dame van in de tachtig en woont in een kast van een huis, ooit samen met man en zes kinderen. Ze woont hier vijftig jaar. Er is een mooie tuin waar de robot juist bezig is het gras te maaien.

Het huis staat tjok en tjok vol met allerlei snuisterijen. Ik kijk m’n ogen uit. Op de vensterbanken is geen énkel plekje meer vrij. Ook de open kasten staan vol met allerlei curiosa. Op de trap, waarlangs Bonny ons de weg naar boven wijst, kunnen we nauwelijks met onze bagage lopen. Aan weerszijden van élke tree staat een plant. Het staat echt heel decoratief, maar ’t is een beetje onpraktisch.
Bonny doet erg haar best om zoveel mogelijk Nederlands (Vlaams) te praten. Soms kan ze niet op het woord komen en vullen wij haar aan. We spreken Nederlands en Frans door elkaar.

Uit ‘Vrienden op de Fiets’ boekje: Mevr. Bonny d’ Haenens, Rue Neuve 2, Beloeil Ellignies St. Anne(B), Tel. 0032-69689545 (€ 19,- .p.p. incl. ontbijt)

Dag 7: Donderdag 11 augustus: Beloeil Ellignies St. Anne-Cambrai (100 km)
Niet van gevaar ontbloot
Bij het ontbijt krijgen we verse vruchten uit de tuin: heerlijke bramen. Bonny zwaait ons om 9:00 uur moederlijk uit. Eindelijk een fatsoenlijke vertrektijd. Die moeten we erin houden. Dag Bonny, au revoir, tot ziens!

Het is stralend weer. We passeren de Franse grens bij Rumegies. Weer een mijlpaal. De zon is fel en ik smeer ons allebei in met zonnebrand. Had niet gehoeven, want het raakt bewolkt en dat blijft het de verdere dag. Dat is aangenamer fietsen. Tegen zessen, als we net op een terras zitten met een sorbet, begint het licht te regenen. We vertrekken met onze praktische ponchootjes aan. Eerst zijn er buitjes, maar later stortregent het echt! Het is niet koud en eigenlijk vinden we het helemaal niet zo erg dat het regent.

Maar wat we wél erg vinden is dat we van de route afgeraakt lijken. We fietsen ineens op provinciale wegen waar de auto’s erg hard rijden. Waar hebben we iets gemist? Met die regen en de grijze lucht zijn we minder zichtbaar. Dat baart me zorgen. Ik houd toch al telkens m’n hart vast als ik Jacques vóór me zowat op het midden van de weg zie rijden. Jacques vindt een beetje links rijden veiliger, omdat de automobilisten je dan goed in de gaten hebben en met een extra grote boog om je heen moeten rijden i.p.v. rakelings langs je; zo doen motors dat ook, zegt hij (!!??). Zulke lariekoek heb ik nog nooit gehoord! Wil hij een fiets vergelijken met een motor? Voor een fiets moet een auto remmen, voor een motor niet. Op een tweebaansweg is het voor auto’s sowieso riskant om een obstakel te ontmoeten, vooral in onoverzichtelijke bochten. Als een roepende in de woestijn probeer ik Jacques ervan te overtuigen dat hij straks geschept zal worden i.p.v. met een grote boog ingehaald en dat ik dan als weduwe terug moet!

Met extra led-(knipper)lampjes en signaalkleurige hesjes probeer ik ons zo zichtbaar mogelijk te maken. Ik smeek haast of we nu eindelijk onze helm maar eens op zullen zetten, want waarom zouden we ons leven met een onvergeeflijke stommiteit in de waagschaal leggen? Maar Jacques denkt dat zo’n helmpje niets zal uithalen, terwijl het mij nu juist 't verschil tussen een schedelbreuk en een hersenschudding lijkt uit te maken. Jacques zwicht uiteindelijk voor m’n argumenten. Hij belooft dat hij zal proberen meer rechts te houden en doet braaf z’n helm op. “Als ik jou daar nu een plezier mee doe vrouwtje. . . ’’ Ik slaak een zucht van verlichting.

Druipend arriveren we om half negen in ‘le Clos St. Jacques’. Dat klinkt sober, maar dat is het allerminst. Het huis bood van 1150 tot 1889 onderdak aan pelgrims, De huidige eigenaar heeft het vervallen pand in 2000 gerenoveerd en omgetoverd tot een waar paleisje. Onze luxe kamer heeft een landelijke uitstraling met gewhitewashed, antiek meubilair. Het historische pelgrimshuis is een droomhotel geworden!

Uit St. Jacobs fietsrouteboekje: le Clos St. Jacques, Rue St. Jacques 9, Cambrai (B), 0032-327743761 (€40,- p.p., incl. ontbijt)

Dag 8: vrijdag 12 augustus, Cambrai-St Quentin (55 km)
Zalen voor ons alleen!
We blijven een ochtend in Clos de St. Jacques hangen en doen ons eerste wasje. Om één uur verlaten we dit bijzondere huis. We laten de TomTom ons terugbrengen naar de route, maar die zegt steeds: “keer om”. Uiteindelijk blijkt de route gewoon langs ons logeeradres te lopen en hebben we voor niets met de Tomtom rondgedwaald. Toch heeft het apparaat ons al veel geholpen. Het is vaak de redder in nood.

Om twee uur, na koffie op een terrasje, gaan we weer echt op weg. Aanvankelijk is het zonnig en vrees ik dat het vandaag heet zal worden, maar al gauw trekken er verkoelende wolken over en zo blijft het de hele dag. Het weidse landschap wordt nu pas écht heuvelachtig! We rijden wel weer een stuk verkeerd, wel 10 km om. We trappen wat we trappen kunnen met de tong uit onze mond (bij wijze van spreken). We adviseren elkaar de beste ademtechniek (ieder vindt z’n eigen techniek de ultieme). Ik ontdek ook een nieuwe traptechniek voor de klim, met hefboomeffect. Klimmen is echt zwaar, maar de afdalingen zijn een feest! Het record staat op 52 km/uur! En die afgelegde afstand krijgt een fietspelgrim zomaar cadeau! Wat zeg ik? Niet alleen de afdaling, maar ook een gedeelte van de volgende klim, waarvoor we onze vaart zo efficiënt mogelijk proberen in te zetten. We worden dus dubbel en dwars beloond voor ons zwoegen. Afdalen is fun!
Ik zeg het nog maar een keer. Wij zijn geen echte pelgrims. De wándelaars zijn pelgrims. Chapeau wandelaars! Ik ben maar een nepperd! Ik heb gewoon vakantie!

In onze Jeugdherbergkamer staan 2 vandaalbestendige, stalen stapelbedden en twee eenpersoons bedden (gesplitst stapelbed). Alles keurig opgemaakt met schone lakens en dekbedden. Aan het raam hangt een droogrekje. We maken gebruik van de gemeenschappelijke douches (mannen en vrouwen gescheiden), maar omdat er (haast) niemand is, hebben we alle douches voor onszelf. En ook de grote keuken en de eetzaal kunnen we gebruiken, met waterkoker, koffiezetapparaat, magnetron, serviesgoed en al. Alles brandschoon en voor de belachelijk lage prijs van € 8,80 p.p., excl, ontbijt). Misschien blijven nog wel een nachtje. Dan kunnen we morgen een dagje in de stad rondkuieren.

Uit St. Jacobs fietsrouteboekje: Maison de Jeunesse St. Quentin, Boulevard Jean Boulin 91, St. Quentin, Tel. 0032-323069405

Wordt vervolgd.

Groeten van Jacques en Ineke vanuit St.Quentin