Aan de poort naar Spanje

Lieve allemaal, We zijn beland aan de voet van de Pyreneeën . Vandaag hebben we de accu opgeladen om morgen de bergen over te gaan.

Hartelijke groet,
Jacques en Ineke
vanuit St.Jean-Pied-de-Port

Blog deel 4

Dag 21, donderdag 25 augustus, Nanteuil-en-Vallée – Villebois-Lavalette (80 km)
De tand des tijds
Het is alweer prachtig weer. Half bewolkt en een graad of 24. Ik geniet van het landschap en van de huizen en gebouwen. De Fransen weten alles zó kunstig te restaureren met die mooie kalksteen die hier in de bodem voorkomt. Rijdend door een reeks van héle oude gehuchtjes, zien we hoe de gaten in de vervallen gevels gewoon weer worden opgevuld en de daken met nieuwe balken worden versterkt. Zo kan het weer honderd jaar mee. Ik vind dat zó charmant, die afgebrokkelde muren, die met mos begroeide dakpannen, die scheve houten schuren met die half vergane deuren. Ze ademen één en al historie. En in elke dorp en in elk gehucht, hoe klein ook, is een kerk. Een eeuwenoude kerk, die natuurlijk ook (vele malen) gerestaureerd is. En elk exemplaar is fotogeniek, de één om z’n gebeeldhouwde façades, de ander om z’n eenvoud. Liefst zou ik ze állemaal van binnen en van buiten fotograferen.
Ik vind het machtig dat ik dit alles op m’n zesenvijftigste vanaf m’n fietsje mag aanschouwen: het Franse land van noord tot zuid met al haar rijkdom, haar weidsheid en haar geschiedenis.

Maar wat zijn de dorpjes klein en wat liggen ze ver uit elkaar! Zou het niet eenzaam zijn om hier te wonen? Geen boulangerie, geen café niets. Alleen een kerkje en een paar huizen tussen de eindeloze akkers. Veel ruimte, ja. Maar het is wél stil, héél stil. Als er tenminste niet een auto voorbij raast.

Doorgaans proberen we ongeveer na de eerste 20 kilometer een kopje koffie te bemachtigen. We zijn blij als er überhaupt een café ís. Het is een Franse gewoonte dat stamgasten elkaar bij binnenkomst een hand geven. En ze zoenen elkaar ook. Leuk om gade te slaan: komt een vrouw het café binnen, zoent de cafébaas twee keer op z’n wangen en vervolgens de cafébezoeker die rustig aan een tafeltje de krant zit te lezen. Het zou mij iets te ver gaan, maar het is de cultuur.

Vandaag zien we zonnebloemen, velden vol, de hele dag lang. Af en toe is er een bloeiend veld. De meeste bloemen zijn uitgebloeid. Ze laten hun koppen hangen aan de met verdord blad getooide steel. Komt hier soms onze zonnebloemolie vandaan?

Omdat Jacques’ stuurtas zich er beter voor leent, is hij bijna vanaf het begin kaartlezer. Hij vindt het best leuk en het gaat hem goed af. Maar soms neemt hij een gokje. En als dat gokje verkeerd uitpakt, komt dat ons duur te staan. Deze keer gaat het om acht kilometer. Het kan slechter, maar elke kilometer berg op telt voor twee en bij vermoeide benen voor drie. En dat laatste is vandaag het geval. En daarom word ik een beetje boos: “Een afslag voorbij rijden kan iedereen overkomen, maar een gok op een bewegwijzerd kruispunt is niet nodig. Laten we dan samen overleggen” sputter ik. Begrijpelijk schiet Jacques in de verdediging, vindt dat ík dan maar moet kaartlezen. Daar heeft hij een punt(je). En natuurlijk is al dat omrijden net zo vervelend voor hem als voor mij. Nadat het leed is geleden zijn alle overbodige kilometertjes weer vergeten. En Jacques belooft beterschap: “Vrouwtje, je hebt gelijk. Je man zal voortaan geen gokjes meer nemen”.

We slapen in een chambre d’hôtes bij een aardige madame, type Amsterdam-Zuid. We krijgen een práchtig ingerichte kamer. Madame Monique is de zoveelste die Jacques complimenteert om z’n Frans. En ik vind dat ik bof met zo’n man, m’n gids, die met z’n gemakkelijke omgangsvormen alle deuren voor me opent :).

Monique Jacquet, 3 Rue la Croix de Quart, Villebois-Lavalette (€ 26,- p.p. incl. ontbijt).

Dag 22, vrijdag 26 augustus, Villebois-Lavalette – St. Emilion (98 km).
Met bakken uit de hemel
Zodra we de deur uit zijn begint het te regenen en niet zo’n beetje ook. Gelukkig kunnen we nog schuilen om onze poncho’s en regenschoenen aan te doen, zonder al gelijk doornat te worden.
Villebois ligt hoog en de afdaling geeft schitterende vergezichten. Zó woont God dus in Frankrijk!

Eigenlijk vinden we die regen voor een keertje wel spannend. We durven alleen de afdalingen niet in volle vaart te nemen, waardoor we dus ook minder aanloopsnelheid hebben voor de klim die erop volgt. En er valt vandaag juist zo veel te klimmen. Het wordt dus werken vandaag!
De was die we achterop onze fietstassen onder een gaasje hadden willen laten drogen, ligt zielig te druipen. Misschien wil de zon nog komen vandaag(?)

Wat zien we voor een fietsende schim met bepakking in de verte? Een Nederlander misschien? Bijna goed. Het is een aardige Belg, die deze tocht heeft bewaard tot na z’n pensioen. Als de zon is weer gaat schijnen ontmoeten we hem weer, terwijl hij langs de kant een banaan staat te eten en wij aan onze picknick toe zijn. We nodigen hem uit bij ons op de bankjes schuin aan de overkant. Zo picknicken we gezellig met z’n drieën. Dat wil zeggen: hij neemt nog een banaan en wij eten onze buikjes rond met stokbrood en kaas. Het is gezellig. We zijn onderweg verder nauwelijks nog pelgrims tegen gekomen.

Vandaag zijn er druiven zover je kunt kijken. Die laten we ons onderweg goed smaken. We reserveren er speciaal een stuurtas voor. Ons doel is St. Emilion, het hart van de Bordeaux-streek. We passeren chateau zus en chateau zo. Kastelen zoals ik ze alleen uit sprookjesboeken ken en hier bestaan ze echt!

Dan klimmen we naar St. Emilion en kunnen niet geloven wat we daar zien. Drommen toeristen in de oude straten. Fransen, maar ook veel Engelsen. Gooische types. Chique wijnzaken liggen zij aan zij. Hier valt dus wat te zien. En dan begint het te stortregenen en moeten we gauw maken dat we een slaapplaats vinden. Hotels genoeg. Bij de receptie worden we geholpen door een jongedame met een irritant arrogante houding. Als ze dan ook nog eens € 8,- vraagt voor het parkeren van twee fietsen, raakt Jacques geïrriteerd. Liefst maakt hij rechtsomkeer. Ik praat hem om, want het schemert al. Onze fietsen zetten we buiten onder onze regenhoes. Dan hebben we die niet voor niets aangeschaft.

Hotel Palais-Cardinal, Pl. du 11 novembre 1918, St. Emilion (€ 45,- p.p. excl. ontbijt).

Dag 23, zaterdag 27 augustus, St. Emilion – Cadillac (40 km)
’t Gooi in Frankrijk
De spieren voelen beurs. Gisteren vast te zwaar belast. We slapen een heel klein beetje uit en gaan vanochtend genieten van het schouwspel en de sfeer in St. Emilion. Een optocht van oldtimers trekt aan ons voorbij, typisch een attractie voor hier.
En wie zien we even later met de fiets aan de hand van de keitjes af wandelen? Onze vriend, de Belg. Een leuke ontmoeting. Wel een kwartier staan we met onze fietsen aan de hand te praten. Hierna blijft hij een week bij familie in Bordeaux voordat hij z’n tocht vervolgt.

Rond 13:00 uur stappen we op de fiets. En gek, we voelen ons allebei ‘verlost’ nadat we de drukte in de stad achter ons hebben gelaten. We zijn weer helemaal vrij met onszelf en onze fietsen. Nog een laatste tros druiven verdwijnt in onze stuurtas en dan verandert het landschap.

Na een niet zo lange rit, maar met wel veel klimwerk komen we bij de VVV. Bij binnenkomst stelt Jacques altijd dezelfde vraag aan iedere VVV-dame: “Avez vous un tampon?” Het klinkt héél gênant, maar het is heel gewoon. “Bien sure” antwoordt de dame dan ook heel vriendelijk en zet een stempel in ons pelgrimspaspoort. De dame regelt een stacaravan. op een camping 2 km buiten dit aardige stadje (Cadillac). Jacques wil vanavond wel hier naartoe terugkomen om te eten, maar als ik de VVV-dame hoor zeggen dat de camping bovenop de heuvel ligt, weet ik dat zo net nog niet. Terecht, het wordt een héééle lange klim naar de camping, zo steil als we nog niet eerder gedaan hebben (op die bij de kerk in Clermont na). We worstelen en komen boven, maar die klim nóg een keer maken zit er, althans voor mij, niet meer in. Na een hartelijke ontvangst met een wit wijntje, dineren we met ons noodrantsoen op de top van de heuvel met tokkende kipjes en een weids panorama om ons heen.

’s Avonds bij het naar bed gaan klinkt het: “We hebben geloof ik een probleempje vrouwtje. Er zijn hier geen dekens”. Dan halen we beenwarmers (ik heb ook een paar voor Jacques), sokken en fleece-truien tevoorschijn en is dat probleempje weer opgelost :).

Camping Ferme Domaine de Chichoye, Route de St.Croix-du-Mont, Poupiac (bij Cadillac)
(€ 17,50 p.p. excl. ontbijt).

Dag 24, zondag 28 augustus, Caddillac – Labouheyre (90 km)
Daar komt onze engel
Het is een makkie vandaag, het is net Nederland, zo vlak. Les Landes wordt gekenmerkt door uitgestrekte naaldbossen. Berucht onder wandelaars, voor wie dit een saai gebied is, waar geen einde aan lijkt te komen. Weinig dorpen onderweg. Voor ons is het heerlijk. Rond 25 graden en een zwak windje mee. Dat is bijna uitrusten tijdens het fietsen. Waar stukken bos gekapt zijn, zien we nieuwe aanplant. Verantwoord beheerde bossen, waar het ook nog eens zalig ruikt.

Het is ons nog niet gelukt een slaapplaats te regelen als we in Labouheyre aankomen. We staan nog maar net bij het info-bord naast de “Marie” (die natuurlijk op zondag gesloten is) of er komt een jongen van een jaar of twintig op ons aflopen met een lichtblauw t-shirt en een sjaaltje om z’n nek. “Daar komt onze engel” voorspelt Jacques. En ja, het ís zo! De jongen vraagt vriendelijk of we een slaapplaats zoeken en wil wel voor ons informeren of wij terecht kunnen in de “refuge” waar hijzelf slaapt, om de hoek. Het is een heel zachtaardige jongen, Nicola. Hij lijkt precies op die jongen van Twarres. Onze slaapplaats wordt pico bello voor ons geregeld (in een ander huis van de kerk: ’L’Arc en Ciel’). Wij bedanken ‘onze engel’ (wandelaar naar Santiago) voor z’n diensten en volgen de auto die ons naar ons adres 1 km verder brengt.

Via pelgrimsgîte Jacques in ‘L’arc en ciel’, Rue de la Grande Lande, Labouheyre (€ 10,- p.p.)

Dag 25, maandag 29 augustus, Labouheyre – Dax (80 km)
Een verschijning uit de middeleeuwen
Als we voor ons vertrek richting Dax het kerkje in Labouheyre willen bezoeken, passeert ons een man van middelbare leeftijd die eruit ziet als het stereotype van een middeleeuwse pelgrim. Hij heeft gele tanden, morsige kleren, een pelgrimsstaf en blote voeten in slippers. Hij heeft net z’n dagelijkse wandeling van drie uur achter de rug, maar woont vlakbij en biedt ons uiterst vriendelijk een kop koffie aan. Met gemengde gevoelens - je moet iemand nooit op z’n uiterlijk beoordelen en wie weet wat voor avontuur dit voor ons in petto heeft – accepteren wij het aanbod en zitten een kwartier later in een vervallen huis tussen een uitgebreide verzameling ‘spulletjes’ aan een grote kop koffie. Het huis is weliswaar vol, maar niet vies, schat ik in. Ook het bed is netjes opgemaakt. We komen er niet goed achter of de man ‘spoort’. Misschien is hij alleen maar excentriek. Hij ratelt aan één stuk door over allerlei zaken, die wij lang niet allemaal kunnen volgen. Wel duidelijk is dat hij knutselt en spullen uit allerlei landen verzamelt. Als ik vraag of hij ook iets uit Nederland heeft, laat hij ons trots een tableau met een molen zien. Dan komt hij met kopietjes aan van teksten, die hij ons graag mee wil geven. In de gauwigheid zie ik het dat het om spirituele of yoga-achtige oefeningen gaat. Verrassend. Omdat het snel later wordt, draaien we zo goed als het kan een punt aan dit bezoek en zijn toch wel blij als we onze tocht kunnen vervolgen. Het wordt nog flink aantrappen als we ons doel willen bereiken.

Gelukkig is het nog een dagje Les Landes en daarom alweer zo vlak. Alleen wat meer kaalslag en daarom minder mooi dan gisteren. Bosbranden, waarvan we de sporen nog zien, zullen hier wel debet aan zijn. Het is 26 graden en goeddeels bewolkt.

We slapen in een voormalig seminarie dat is omgevormd tot een soort luxe Jeugdherberg. We kunnen een kamer mét of zonder douche kiezen. We kiezen mét. Er staat een losse douchecabine in onze kamer :)

L’Arrayade, 26 Rue d’Aspremont, Dax (€ 18,- p.p. incl. ontbijt).

Dag 26, dinsdag 30 augustus, Dax – St Jean-Pied-de-Port (90 km)
De poort naar Spanje
De weg begint rustig, maar wordt allengs steeds steiler. Het landschap is paradijselijk. Het heeft wat weg van Oostenrijk met die koeien op de heuvels die met de bellen aan hun nek rondgrazen.
We naderen de Pyreneeën. Voor het eerst merken we dat het klimmen ons echt goed afgaat. Niet meer van die verzuurde benen en meer ruimte in de longen. Mooi op tijd voor de overtocht. Die durf ik nu wel aan. Wat ons aan de laatste klim stoort is niet de inspanning, maar het drukke verkeer dat langs ons raast. Die onrust aan ons hoofd en het op je hoede zijn.

Dan komen we aan in St.Jean-Pied-de-Port, het startpunt van veel pelgrims naar Santiago de Compostela. We zien ze lopen in de drukke Rue de la Citadel, bepakt en bezakt en met een typische pelgrims wandelstok.

We merken dat veel mensen een beetje zenuwachtig zijn voor morgen. Wij ook en daarom willen we een dagje blijven. We bezoeken de citadel en bereiden ons voor.

Auberge du Pelèrin, 25 Rue de la Citadel, Saint Jean Pied de Port (€ 20,- p.p. incl. ontbijt).